Ailemiz, çocuklarımız hayatta en değer verdiğimiz varlıklar. Kime sorarsak soralım; herhalde bu cevabı alırız. Bir anne baba için çocuğu her şeyden önce gelir.

Çocuklarımız için yapmayacağımız şey yok. Sağlıklı ve mutlu bir hayatları olsun diye çabalıyoruz. Çalışıyoruz, didiniyoruz. Koşturuyoruz da koşturuyoruz. Ancak bu koşturmacalar içinde bazen en temeli unutuyoruz: Çocuğumuz, biz ve aramızdaki ilişki. Üstelik zaman o kadar hızlı geçiyor ki! Bu ilişkiyi kurmak ve geliştirmek için bizim daha da hızlı olmamız gerekiyor.

Sağlam bir ebeveyn çocuk ilişkisi için uğraşmak lazım. Gözlemlerim beni bu noktada işte biraz şaşırtıyor! Tabii bir anne olarak çuvaldızı önce kendime de batırıyorum. Eksiklerim, yanlışlarım tabii ki var ama bunları fark etmeye ve düzeltmeye çalışıyorum kendimce…

Anlayamadığım şu: Çocuğumuzla aramızda herhangi bir konuda sorun var diyelim. Tam olarak iyi gitmiyor her şey. Ne yapacağımızı bilmiyoruz. Sonra konuyu irdeliyoruz. Bunun için bazen dışardan destek de alıyoruz. Farklı davranmamız gereken alanlara karar veriyoruz. Bunun için kendimize süre veriyoruz. Süre sonunda bakıyoruz her şey aynı. Neden? Hiçbir şey yapmadık da ondan! Çünkü çok yoğunuz…Bu konu önceliğimiz olamadı!!!

Hani çocuğumuz ve onunla olan ilişkimiz her şeyden önemliydi? Bundan daha öncelikli ne olabilir acaba? Ev işleri? Yoğun ofis gündemi? Kişisel başka sorunlar? Zamansızlık… evet, evet…İyi de zaman zaten akıp gidiyor biz üstüne düşmezsek, çocuğumuzun büyüdüğü bir hafta daha istemediğimiz bir şekilde geçip gitmiş olacak.

Bütün bunları biliyoruz da neden, ah neden şu adımları atamıyoruz? Neyle yoğunuz? Bu kadar acil ve ivedi ne olabilir ki? Sağlık ve acil çözülmesi gereken krizler, sorunlar dışında eminim önceliklerimiz arasında çocuğumuzla olan ilişkimiz vardır.

Ya da belki acaba şöyle mi düşünüyoruz. Nasılsa ben anneyim babayım, o da çocuk. Aramızda doğal bir bağ ve sevgi var. Bunun üzerinde düşünmeye gerek yok ki! Oysa ben yapmazsam kendi kendine olmayacak başka bir sürü şey var hayatımda: İşler, sorumluluklar...

O zaman anne baba olmanın ne demek olduğunu bir daha düşünün! Ve hayattaki hiçbir şey gibi bunun da kendiliğinden olmayacağını. Mutlaka çok kuvvetli doğal bir temel var ama üzerinde ne inşa etmek istediğimiz ve bunu nasıl yapacağımız tamamen bizim elimizde. İnşaat ise doğumla birlikte başlayıp son sürat ilerliyor. Geri dönüp düzeltme şansımız her zaman olmayabilir.

O halde lütfen bugün artık hayatta ebeveyn olarak rolünüzü tam olarak tekrar tanımlayacağınız gün olsun. Nasıl bir ebeveyn olmak istiyorsunuz? Çocuğunuzla ilişkiniz nasıl? Nasıl olsun istiyorsunuz?

Hayatta her ilişki üzerinde çaba ister. Kendiliğinden oluşup, yeşermez, çiçek açmaz. Hele ki konu çocuk olunca…Sevginizi, zamanınızı, enerjinizi yeterince sarfedin ki sonuç istediğiniz gibi olsun.

Her gününüz, çocuğunuzun hayatında olumlu bir değişiklik yapmak için yeni ve heyecan verici bir fırsat! Buna inanın ve yapmaya kendinizi adayın.